« L’hymne d’Ibrahim dans le feu », Poème d’Ahmad Shamlou, سرود ابراھيم در آتش
| سرود ابراھيم در آتش
در آوار خونين گرگ و ميش ديگرگونه مردی آنک که خاک را سبز می خواست و عشق را شايسته زيباترين زنان که اينش به نظر ھديتی نه چنان کم بھا بود که خاک و سنگ را بشايد. چه مردی ! چه مردی ! که می گفت قلب را شايسته تر آن که به ھفت شمشير عشق در خون نشيند و گلو را بايسته تر آن که زيباترين نام ھا را بگويد . و شير آھنکوه مردی از اين گونه عاشق ميدان خونين سرنوشت به پاشنه آشيل در نوشت . روئينه تنی که راز مرگش اندوه عشق و غم تنھائی بود. آه ، اسفنديار مغموم ! » تو را آن به که چشم « ! فرو پوشيده باشی
آيا نه » يکی نه بسنده بود که سرنوشت مرا بسازد ؟ من تنھا فرياد زدم نه ! من از فرو رفتن تن زدم.
صدائی بودم من شکلی ميان اشکال ، و معنائی يافتم . من بودم و شدم ، نه زان گونه که غنچه ئی گلی يا ريشه ئی که جوانه ئی يا يکی دانه که جنگلی راست بدان گونه که عامی مردی شھيدی ؛ تا آسمان بر او نماز برد . من بی نوا بندگکی سر به راه نبودم و راه بھشت مينوی من بزرو طوع و خاکساری نبود : مرا ديگرگونه خدائی می بايست شايسته ی آفرينه ئی که نواله ی ناگزير را گردن کج نمی کند. و خدائی . « ديگرگونه آفريدم دريغا شيرآھنکوه مردا که توبودی ، و کوھوار پيش از آن که به خاک افتی نستوه و استوار مرده بودی . اما نه خدا و نه شيطان سرنوشت تو را بتی رقم زد که ديگران می پرستيدند. بتی که ديگرانش می پرستيدند.
احمد شاملو
|
« L’hymne d’Ibrahim dans le feu »
Dans l’errance sanglante du loup et de la brebis Alors un autre homme Qui désirait la terre verte et l’amour méritant la plus belle des femmes Que ceci semblait une offrande non si peu précieuse pour qu’il mérite la terre et la pierre. Quel homme ! Quel homme ! Il disait Le cœur mériterait d’être en sang par sept épées d’amour Et la gorge vaudrait être traversée par les plus beaux des noms.
Et ce lion-homme-montagne ainsi amoureux, le champ sanglant du destin, l’a saisi à son talon d’Achille.
Un corps vivant dont le secret de sa mort était la douleur et la tristesse de la solitude « Ah, dolent Esfandiâr* vaut mieux que tes yeux restent fermés ! »
« Est-ce que un non un seul non était suffisant pour dessiner mon destin ? j’ai juste crié non ! j’ai refusé de m’empêtrer. J’étais une voix une forme parmi d’autres formes, et j’ai trouvé une signification. J’ai existé et je suis devenu non comme un bouton devenu fleur ou une racine devenu bourgeon ou une grain devenu forêt Mais vertical comme un homme du peuple un martyre ; de sorte que le ciel se met à prier devant lui. Je n’étais pas un petit esclave obéissant et le chemin de mon paradis n’étais pas pour les bétails soumis et dociles Il me fallait un autre Dieu méritant une créature qui devant son fourrage inévitable n’incline pas le cou Alors, j’ai inventé un Dieu autre». Hélas, le lion-homme-montagne que tu étais, et comme une montagne avant de tomber à terre héroïque et solide tu étais mort. Mais ni Dieu, ni Diable, ton destin a été dessiné par une idole adorée par les autres, une idole adorée par ses autres.
Ahmad Shamlou Traduction Fardin Mortazavi 10/12/13 |
